بعد از تاسیان (به درخواست شما)

مریم با حرف‌های شیرین کمی آروم میگیره ولی ازش قول میگیره که فردا اول صبح بلافاصله خودشونو به اون کارخونه برسونن.

فردای همون روز مریم همراه دخترش شیرین به همون آدرسی که تو ذهنش بود میره. درست می‌گفتن هنوز سر جاش بود. بزرگتر شده بود. رو سردرش نوشته بود:

"کارخانه نساجی ایران بافت"

مریم با دیدن تابلو میره سراغ دفتر نگهبانی و بعد از سلام و احوال پرسی بی‌مقدمه می‌پرسه:

" یه سوالی دارم؟"

" بفرمایید خانم."

"قدیمی‌ترین آدم این کارخونه کیه؟ اصلا کسی هست؟"

نگهبان جا می‌خوره.

"چطور مگه خانم؟ مشکلی پیش اومده دنبال کسی می‌گردین؟"

" نه فقط یه سری سوال راجع به سهام این کارخونه دارم. روند پیشرفت و درآمد این کارخونه چجوریه؟ میخوام سرمایه‌گذاری کنم."

تا اسم سرمایه‌گذاری میاد، نگهبان نرم‌تر میشه و با یه نگاه به سر و وضع مریم و شیرین می‌فهمه که بی‌راه هم نمیگن.

با لبخندی میگه:

" راستش من خودمم کم قدیمی نیستم ولی نه به اندازه آقای محمدی که الان نائب مدیر و از سرمایه دارهای کارخونه‌ست."

مریم:

"الان می‌تونم ببینمشون؟"

"بله. فقط اجازه بدید که هاماهنگ کنم"

نگهبان بعد از هماهنگی‌های لازم مریم رو به سمت دفتر محمدی راهنمایی میکنه

وقتی داشت از سوله رد میشد، انگار صدای خنده‌های دایی جمشید و بابا منوچهر رو شنید، صدای داد و بیداد کارگرها رو شنید، اتحاد، پیروزی... صدای شعله‌های آتیشو شنید، صدای جیغ‌های شیرینو شنید، صدای دایی جمشید تو گوشش پیچید:

"کارخونمو آتیش زدن هما..."

رعشه‌ای به تنش افتاد. شیرین شونه‌هاشو محکمتر گرفت.

" مامان! خوبی؟"

مریم با تکون سرش گفت: "خوبم..."

نگهبان چند تقه به در زد و مریم وارد اتاق شد. با سلام و احوال پرسی سر صحبت باز شد.

مریم گفت:

"گفتن شما از قدیم این جا بودید درسته؟"

آقای محمدی خنده تلخی زد.

"بله... من عمر و جوونیمو پای این کارخونه گذاشتم از کار گریش گرفته تا مدیریتش."

"قصد من سرمایه گذاریه"

"باعث خوشحالیه."

"فقط یه چیزی ذهنمو مشغول کرده!"

"چه چیزی سر کار خانم؟"

" می‌دونم این کارخونه خیلی وقته سر پا شده، ولی اگه بازم مثل گذشته یه بار دیگه شکست بخوره چی؟"

رنگ از رخ محمدی پرید.

"کدوم گذشته خانم؟"

مریم با خونسردی جواب میده

" مگه این کارخونه قبل از انقلاب کارخونه نساجی جمشید نجات نبوده؟"

محمدی چند ثانیه سکوت می‌کنه و بعد با لبخندی ساختگی میگه:

"سرکار خانم شما قصه ۴۰ سال پیش این کارخونه رو از کجا می‌دونی؟ گذشته‌ها گذشته... بعدشم شما چه می‌دونی جمشید نجات کی بود؟"

"نه نمی‌شناسم، فقط با تحقیقی که کردم فهمیدم چی به چیه"

محمدی جدیتر شد و از صندلیش بلند شد و لنگان لنگان به سمت پنجره رفت.

"جمشید نجات هم یه ظالم سرمایه دار بود مثل بقیه سرمایه‌دارای اون دوره، با اون منوچهر خیانت کار که دست راستش بود انقدر به کارگر جماعت ظلم کردن و کردن و کردن که اخر سر منوچهر خودشو کشت و کارگر جماعت ستم دیده بدبخت ریختن کارخونه‌شو آتیش زدن، ریختن تو خونش، تو اون گیر و دار حق خواهی، یکی از کارگرها دخترشو هول داد و سر دختره خورد لبه استخر و تمام. بالاخره خانم خدا جای حق نشسته و تا ظالم تقاص نده، دل خدا هم آروم نمی‌گیره. اون آدمای ظالم انقدر ظلمشون طرفدار داشت که حتی ساواک از خونه‌اش محافظت می‌کرد. این پای لنگ منم یادگاری یکی از اون ساواکی‌های ظالمه!"

"یعنی شما ام ریخته بودید تو خونه نجات؟"

"نریخته بودیم خانم، ملت حقشونو می‌خواستن!"

"حقشونو با کشتن دختر نجات گرفتن؟"

"نکشتن خانم بنده خدا یه پسر دیلاق مو فری بود که حالا خواسته بود دختره رو از مهلکه‌ی دعوای اون ساواکی و یکی از کارگرا دور کنه که هولش داده بود. حالا فکر نکن خودش تو خوب حال و روزیه میگن الان آلزایمر گرفته، جنون گرفته،نمی‌دونم، کارش کشیده به ببمارستان و تیمارستان. آخرین چیزایی که ازش یادمه همیناست. زن و بچه‌ای هم نداره که بخوای سراغشو از جایی بگیری. من که میگم به هر حال ظلم تقاص داره. خلاصه سرتون درد اوردم نگران نباشید اون روزا دیگه گذشته، مردم الان عاقل‌تر شدن، مملکت بهتر شده!"

مریم آهی میکشه:

" خب الان شما رئیس این کارخونه هستید؟"

محمدی لبخندی میزنه.

" نخیر رئیس جناب آقای محمد رجب زاده هستن."

مریم:

" رجب زاده؟‌ پسر حامد رجب زاده درسته؟"

محمدی جا می‌خوره.

" بله مرحوم حامد رجب زاده... ولی شما..."

مریم بی‌درنگ از جاش بلند میشه.

"ممنون آقای محمدی... با اجازه‌تون."

مریم به سمت در میره که محمدی با تعجب می‌پرسه:

" مشکلی پیش آمد؟ من هنوز اسم شریفتون رو هم نپرسیدم."

مریم لحظه‌ای مکث می‌کنه.

"جایی که آجر به آجرش روی ظلم و خون بنا بشه، جای نون درآوردن نیست آقای محمدی. راستی یه سوال؟ حقوقتون دو برابر شد؟"

محمدی مات و مبهوت به پوزخند مریم و رفتنش چشم دوخت.

مریم به شیرین که پشت در دفترش نشسته بود گفت: :بلند شو دخترم."

شیرین پرسید: "کجا مامان؟"

مریم جواب داد:

"سر خاک شیرین نجات"

 

قبل از این که مریم سوار ماشین بشه، نگهبان پشت سرش می‌دوئه و میگه:

"خانم صبر کنید، خانم... شما دختر نجاتید؟"

مریم نگاهی به نگهبان می‌ندازه و میگه:

" برو به آدمات بگو نترسن، دختر نجات چهل ساله مرده، ولی خاکش هنوز داغه و داغیش آتیش میشه تو زندگیتون و بچه‌های مثل سروتون رو میسوزونه، شیرینی زندگی‌هاتونو می‌سوزونه، سرمایه‌هایی که دیروز برای جمشید نپسندید ولی امروز برای خودتون پسندیدید، همه رو با هم یه جا می‌سوزونه. بگو شاید دیروز نه، امروز نه، ولی فردا آره. بگو وقت تاسیان شما هم میرسه."

مریم این‌ها رو میگه و میره سمت آرامگاه خانوادگیشون.

آرامگاهی که شیرین اون جاست، مادر شیرین، جمشید، حوری، هما، منوچهر...

همه اونجا بودن.

مریم می‌شینه بالای سر قبر شیرین. لبخند خسته‌ای می‌زنه:

" سلام قندم. چرا تلخی؟"

یه قطره اشک سر می‌خوره رو دو طرف صورتش.

" حالا فهمیدم. پس می‌خواستی امیرو از آب بکشی بیرون‌ آره؟ دختره‌ی دیوونه... بابک نذاشت آره؟

صداش لرزید:

 ...بمیرم برات... بمیرم براتون

با صدای بغض‌آلوده‌اش ادامه داد:

شیرین دلم می‌خواد برم بابک هم پیدا کنم. برم با همین دستام خفه‌اش کنم و بگم مرتیکه تو حتی لیاقت نداشتی نوک انگشتت به شیرین من بخوره چه برسه که..‌.

به این جای حرفش که رسید هق هق گریه‌هاش بالا گرفت، بین ضجه و اشک و غم ادامه داد:

شیرین... شیرین... نمی‌ذارم کسی فراموشت کنه قندم ... نمی‌ذارم به دایی جمشید مهربونم بگن ظالم، نمی‌ذارم فکر کنن امیر یه ساواکی ظالم بود، بهشون میگم به همه دنیا میگم که نفرین شیرین عاشقیش بود، نفرین دایی جمشید وطن‌پرستی بود، نفرین امیر بداقبالیش بود. هر بار که اومده بود یه تلاشی کنه برای تو، انگار زمان یا سرنوشت اون رو دور می‌زد و به بدبختی بعدیش می‌رسوند.

صدای مریم بلند و بلند‌تر می‌شد:

شیرین تا عمر دارم داد می‌زنم ، داد می‌زنم، تاسیان شما دو تا رو داد می‌زنم...

از جیبش روسری خونی رو درآورد و به قفسه سینه‌اش چسبوند و کنار سنگ قبر شیرین دراز کشید.

وسط هق هقش گفت:

"ظالم تقاص میده شیرینم... تقاص میده"

تو سرش انگار چاووشی می‌خوند:

 

تو دنیای سردم،

به تو فکر کردم،

به تو آره، آره...

به تو فکر کردم که بارون بباره...

 

چشماشو بست، با خودش گفت نه آقای محمدی بعضی گذشته‌ها هیچ وقت نمی‌گذره، درد میشه، غم میشه، تاسیان میشه میره تو رگات تا آخرین نفس هر روزی که 

هستی و نفس می‌کشی جونتو می‌گیره...

چشماشو بست و گذشته مثل یه کابوس، مثل یه رویا از جلو چشماش عبور کرد.

آخرین تولد شیرین، دور دوراشون با ماشین خوش رنگ شیرین، چاتانوگا، اون لباس‌های رنگارنگ، دانشکده، نادر، آخ شیرین...

باز زمزمه کرد:

تاسیانتو کل دنیا می‌شنوه شیرین...

پایان🥀

آخر تاسیان چی شد؟ (به درخواست شما)

چون شما پست قبلی رو دوست داشتید:

شیرینِ مریم بر خلاف شیرینِ جمشید یه دختر منطقی، جسور و قویه ماحصل یه ازدواج منطقی بین مریم و شهرام تو سال‌های بعد از انقلاب تو آمریکا. لهجه‌ی ایرانی آمریکایی جالبی داره. شهرام وقتی فهمید مریم برای چی می‌خواد بره ایران، نه تنها مخالفتی نکرد، بلکه استقبال هم کرد. این بار اول بود که شیرین پاشو روی خاک ایران می‌ذاشت. قبل از رسیدن به فرودگاه از مامانش پرسید: اگه ایران یه بو بود چه بویی می‌شد؟ مریم گفت: بوی خون!

مریم و دخترش بلافاصله بعد از مستقر شدن تو تهران اولین جایی که بهش سر میزنن سر خاک شیرین نجاته. "شیرین نجات طلوع دل انگیز ۱۳۳۵ غروب غم انگیز ۱۳۵۷"

همون شب مریم پاکت حوری رو باز می‌کنه چند تا عکس از یه مرد جوون که موی مجعد و سبیل‌های مشکی داره، کت و شلوار شیکی به تن داره، مریم به دخترش شیرین گفت که تو زمونه ما مرد شیکی بوده! مریم بعد از این که محتوای نامه رو می‌خونه می‌فهمه که اون عکس‌ها متعلق به یه ساواکی بوده که تو اون سالها مدام پیگیر حوری بوده و حقیقتی رو راجع به زندگی حوری براش فاش کرده، حوری براش نوشته بود که با یه سری تحقیقات فهمیده خونه این شخص کجا بوده و این که تو قسمت بایگانی ساواک کار می‌کنه، اما به طور مخفیانه پیگیر زندگی نجات و رجب زاده و حوری و بقیه‌ست. حوری تو نامه نوشته من بعدها هم خیلی دنبال این آدم گشتم ولی زمین و زمانو دوختم و پیداش نکردم. حوری گفته بود که شاید اون هم مثل بقیه فرار کرده یه گوشه‌ی دنیا. مریم احساس می‌کنه یه جورایی این ماجرا شبیه یه پازله ولی هنوز تکه‌هاشو کامل پیدا نکرده پس اولین قدمش این میشه که

با همکاری دخترش شیرین اول یه ردی از خواهر اون استخون‌های پیدا شده، میگیره و بلافاصله میره پیشش وقتی عکس‌ها و نامه حوری رو به اون زن نشون میده زن تایید می‌کنه که اون برادرش سعیده، مریم از زن می‌خواد اگه هنوز یادشه خونه سعیدو بهش نشون بده. زن میگه خونش هنوز همون جاست، بدون هیچ تغییری، مگه میشه یادم بره؟

مریم با شناسایی خونه سعید شروع می‌کنه به پرس و جو کردن از همسایه‌ها، اما هیچ کدوم اون قدر قدیمی نبودن که بشه اطلاعاتی ازشون بیرون کشید.

تا این که یه روز وقتی مریم رفته بود سراغ اون خونه، مردی که تقریبا هم سن و سال آرش بود از مریم پرسید که تو این خونه دنبال سر نخ قدیمی از یه اتفاق وحشتناکی مگه نه؟

مریم که تعجب کرده بود گفت مگه چیز عجیبی از این خونه می‌دونی؟ مرد گفت ما از قدیمیای اینجا هستیم. پشت سر این واحد از همون چهل سال پیش حرفای عجیبی هست، ولی اگه تو درد سر نمیندازیمون باید بگم فقط ۶ سالم بود، دلم گرفته بود و منتظر بابام بودم نشسته بودم کنج در خونه چشم به راه بابامو از لای در مدام بیرونو می‌پاییدم که اون شب چشمم افتاد به اون صحنه لعنتی که نباید می‌افتاد. اون موقع سنم کم بود ولی بعدها که بزرگ شدم فهمیدم چیزی که دیده بودم یه فاجعه بود. یه مرد مو خرمایی خوشتیپ با دستای زخمی و صورت کبود داشت لای یه پارچه زرشکی رنگ، یه جسم سنگینو می‌کشید. به سختی می‌کشید. نمی‌دونم، شاید اون یه جسد بود!

مریم از شیرین می‌خواد که سریع اون جعبه رو از ماشین برداره و بیاره. با دست لرزون جعبه رو بهم میزنه و لا به لای اون روسری خونی، آخرین نقاشی شیرین که تصویر عروسیش با امیره، انگشتر و عکسای شیرین و امیر، بالاخره عکس امیرو پیدا می‌کنه و عکسو جلوی چشم اون مرد میگیره و میگه: این بود؟ خوب نگاه کن. رنگ از رخسار مرد می‌پره، انگار بعد این همه سال یه کابوس تو چشماش زنده میشه، میگه:

خودشه!

بعد مریم عکس سعید رو بالا میگیره و میگه این یکی هم همسایتون بود که بعد دیگه یهو هیچ وقت ندیدینش مگه نه؟ 

مرد سرشو تکون میده و میگه فقط یادمه بابام میگفت فکر کنم آقای جعفری هم فرار کرده!

یه تیکه از پازل مریم تکمیل شده بود. صورت رنگ پریده شیرین اومد جلوی چشمش، رد خونی که گوشه تابلو بود، صورت کبود و دستای زخمی امیر...

شیرین، شیرین طفلک مریم، تو اشتباه نمی‌کردی. امیر قاتل بود.

 امیر سعیدو کشته بود و بیرون از شهر چال کرده بود. ولی چرا؟

مریم دوباره برمیگرده سراغ خواهر سعید و با نشون دادن عکس امیر ازش می‌پرسه که اونو می‌شناسه یا نه؟

این بار خواهر سعید می‌خواد بدونه مریم کیه که ابن عکسا دستشه؟ مریم بهش میگه فکر کن خواهرزن امیر! خواهر سعید میگه که یادشه همون سال یهو گفتن امیر که تازه زن گرفته بود، اون هم بدون اجازه پدرو مادرش، تو یه تصادف همراه زنش مرده!

اسم پدر و مادرش و تنها برادرش و حتی عروسشون و این که الان موقعیت امید برادر امیر در چه وضعیتیه، همه رو برای مریم توضیح میده. و همچنین میگه که

هم محله‌ای‌های قدیمیشون میگن احتمالا خونه‌اش تو برج (...) هست،

اما مطمئن نیست که چقدر حرفشون درسته.

مریم همراه دخترش شیرین به اون برج میره از لابی‌مَن برج می‌خواد که به امید بگه بیاد پایین، اما لابی‌مَن وقتی با امید تماس می‌گیره، امید میگه همچین شخصی رو نمیشناسه، قبل از این تماس قطع بشه مریم به لابی‌مَن میگه بهش بگید من خواهرزن برادرشم... امیر!

امید تا اسم امیرو می‌شنوه به لابی‌مَن میگه بهش بگید بشینه تو لابی تا من بیام.

امید جلیقه ضد گلوله شو از زیر لباسش می‌پوشه و همراه دوتا غول‌تشن پایین میاد.

مریم و امید خیلی آروم و دور از چشم بقیه شروع به صحبت می‌کنن، امید عصبی به نظر میاد مثل همیشه. شیرین نمیدونه دارن بهم چی میگن فقط از دور نگاهشون میکنه، مریم یه کارت سمت امید میگیره و ازش دور میشه.

شیرین با هیجان میپرسه: چی شد مامان؟

چیزی از امیر گفت؟

مریم جواب میده:

چیزی گفت؟ به خاطر موقعیتش، حتی وجود برادری به اسم امیرو تو زندگیش کتمان کرد؟ شماره مو دادم بهش گفتم اگه یه روز یادش اومد برادری به اسم امیر داشته بهم زنگ بزنه!

احتمالا بعد ما به لابی‌من دستور بده حافظه کل دوربینا رو پاک کنن!

شیرین (دختر مریم) به مامانش میگه: مامان من می‌دونم می‌خوای بدونی مسبب مرگ دختر دایی جمشید کی بوده، ولی قبول تا همین جا هم که رسیدی حالت خیلی بده، من به بابا شهرام قول دادم سالم برگردیم. به قول خودت این قصه‌ی پر غصه زیادی تاسیانه، بیشتر از این دنبالش نرو.

مریم میگه:

تا تهش میرم. تا همه چیزو ندونم ول کن نیستم شیرین.

چند روزی گذشت. خبری از کسی نبود تا این که تلفن همراه

 مریم به صدا دراومد. مریم با دیدن شماره ناشناس سریع جواب داد. پسر جوونی پشت خط بود. پسر گفت:

باید مریمو ببینه. چیزی که تو دستشه شاید جواب بیشتر سوالای مریم باشه. مریم نمی‌تونست ریسک کنه و این تماسو نادیده بگیره به علاوه این که شماره تماسش رو فقط به امید داده بود.

مریم از پسر خواست بیاد به لابی هتلی که در اون جا مستقره، گفت سر ساعت چهار منتظرتم. پسر جوون بدون هیچ حرف اضافه‌ای تماس رو قطع کرد. مریم دوباره به اون شماره نگاه کرد. با یه شماره‌ی عجیب و غریب تماس گرفته بود که شبیه شماره موبایل هم نبود.

سر ساعت چهار مریم همراه دخترش تو لابی نشسته بود.

ساعت چهار و نیم شد خبری از کسی نشد.

شیرین کلافه رو به مادرش گفت:

حتما یکی داره سر به سرمون می‌ذاره!

همون لحظه پسر قد بلندی که موهای خرمایی موج دار و ته ریشی روی صورت داشت رو به روی اون‌ها ایستاد و گفت:

مریم خانم؟

مریم با دیدن پسر جوون جا خورد. شبیهش بود، نه خیلی زیاد ولی شبیهش بود. پسر جوون گفت: با اجازه 

و مقابلشون نشست و گفت:

من پسر امیدم! امیر... امیر علی.

مریم با شنیدن اسم امیر سرش کمی گیج رفت و با این حال گفت: خوشبختم آقای امیر علی. می‌شنوم.

امیر علی ادامه داد:

بابام نمی‌دونه من اینجام، نبایدم بدونه. در مورد شما با مادرم 

صحبت کرده، سپیده... سپیده خانم. اون منو فرستاد اینجا.

اون این جعبه رو داد تا بهتون بدم. مامانم میگه پدرم هیچوقت از محتویات این جعبه خبر نداشته و نداره، انقدر که سرش گرم کارشه حواسش خیلی به بقیه چیزها نیست. مامانم میگه خانواده شما رو یادشه، ولی شما رو از نزدیک ندیده. گفت بهتون بگم همون سالی که می‌خواستید از ایران برید، هما خانم آخرین وسایلی که از امیر تو خونه شما مونده بود رو جمع کرده و گذاشته داخل این جعبه و با آدرسی که از جمشید نجات گرفته آورده داده به سپیده، یعنی مادر من.

اون هم تا الان این جعبه رو نگه داشته بدون این که به کسی چیزی بگه. مامانم گفت بهتون‌ بگم‌ اسراری که تو این جعبه‌ست به من فهموند از اولش هم امید آدم زندگی من بود نه امیر!

امیدواره این جعبه به شما هم چیزایی که دنبالش هستید رو بده.

امیر علی وقتی بلند میشه بره رو به مریم میگه:

راستی مامانم اینم گفت بهتون بگم که از املاکتون هنوز کارخونه سر جاشه، تغییرات زیادی کرده ولی بد نیست اگه یه سر بهش بزنید.

امیرعلی این رو گفت و رفت، بدون این که حرف دیگه‌ای بگه.

شیرین میگه: مامان واقعا می‌خوای بری کارخونه؟ هنوز یادته آدرسش؟ تهران خیلی عوض شده‌ها مامان.

مریم جواب داد: میریم شیرین. باید بریم. ولی قبلش بریم اتاق ببینیم چی تو این جعبه‌ست.

جعبه رو روی میز میذارن، بعد از چند دقیقه بالاخره به خودشون جرات اینو میدن که در جعبه رو باز کنن.

جعبه کارتنی قدیمی بزرگی که امیرعلی تو یه باکس نو و تمیز پنهونش کرده بود، تا هر کی از دور می‌بینه فکر کنه یه پسر جوون داره یه جعبه کادوی خوشگل برای پارتنرش می‌بره. تو کارتن چند دست لباس قدیمی و خاک خورده بود. مریم لباس‌ها رو کنار زد زیر لباس‌ها یه دست لباس خاکی و خونی بود. ترسید لباس از دستش افتاد. اون لباسا رو یادش بود، همونایی که شیرین با دیدنشون ترسیده بود. گوشه کارتن چشمش به یه دفترچه افتاد. یه دفترچه‌ی قدیمی و کهنه.

مریم با دست‌های لرزون دفترچه رو باز میکنه. صفحه اولش با خط خوشی نوشته شده بود:

" در میان این همه غوغا و شر،

عشق یعنی کاهش رنج بشر"

شیرین گفت: چی نوشته توش مامان؟

مربم دستشو بالا آورد که یعنی چیزی نگو‌.

شروع به خوندن کرد. بی وقفه... یک ساعت، دو ساعت، سه ساعت، بدون این که چیزی بگه.

آخرین جمله‌هایی که تو دفترچه با خطی ناموزون نوشته شده بود، جوری که انگار موقع نوشتنش دستش می‌لرزیده، این بود:

" سعید منو ببخش، منو ببخش، نباید اسم شیرینو می‌آوردی، نباید، نباید...

خداحافظ رفیق، خداحافظ... "

و یه شعر نو نیمایی با این مضمون:

"در آسمان آبی، قوها پر می‌گشایند

بال‌های سپیدشان را به خورشید می‌رسانند

صدای بال زدنشان، نوای عاشقانه‌ای‌ست

که در دشت و صحرا، شور و شعف می‌افزاید

گویی فرشتگانی از جنس نورند

بر فراز ابرها، رقص کنان می‌روند

به سوی سرزمینی دور، به سوی آرزوها

قوهای سپید، نماد پاکی و رهایی‌اند... "

مریم دفترچه رو بست و دست‌هاشو روی صورتش گذاشت و ضجه زد:

" وای شیرینَم وای... امیر... بابا منوچهرم... دایی جمشید... چی کار کردید شماها با من... چی کار کردید با من؟"

شیرین رو به مادرش میگه:

" مامان آروم باش. قرصاتو خوردی؟ خواهش می‌کنم مامان اگه این جا حالت بد بشه من چی کار کنم؟"

مریم میگه:

" شیرین پاشو بریم. فقط یه قدم مونده، به خدا کارخونه قدم آخره پاشو بریم."

شیرین:

" مامان الان باید استراحت کنی. بریم اون جا چی بگیم؟ باید اول فکرامونو بذاریم رو هم یه بهونه‌ای جور کنیم!"

مریم با

آخر تاسیان چی شد؟

احتمالا بیشترتون با پایان باز سریال "تاسیان" مشکل دارید. یکی از راه‌هایی که من برای تقویت خلاقیت هنرجوهام پیشنهاد میدم ادامه دادن کتاب‌ها، فیلم‌ها یا سریال‌های پایان باز هست. حالا خودم همین کار رو به خاطر علاقه‌ای که به سریال تاسیان دارم انجام دادم و این جا نتیجه رو به شما به اشتراک می‌گذارم:

 

امیر و شیرینو دفن می‌کنند، قدسی می‌فهمه پسرش مرده، اول با شوهرش دعوا می‌کنه و اون رو مسبب بلاهایی که سر امیر اومده می‌دونه و بعد میفته تو بستر بیماری و بعد یه مدت بعد هم دق میکنه میمیره.

 خانواده سعید سال‌ها دنبالش میگردن ولی هیچوقت پیداش نمی‌کنند!

جمشید ته مونده داراییاشو برمیداره و یه مقدار پولی هم به جعفر و نازی میده و دست هما و بچه‌هاش رو میگیره و از ایران میره، چون اگه بمونه جون بقیه ادمای زندگیشم تو خطره.

 حوری که عاشق وطنشه تا یه مدت بعد از انقلاب تو ایران می‌مونه، ولی وقتی می‌بینه اوضاع داره روز به روز سخت‌تر میشه و می‌شنوه حال جمشید خوب نیس،

اون هم پا میشه میره، چون دیگه مادرش هم فوت کرده و تنهاست. مدت‌ها هم هست خبری از رجب زاده نداره.

بابک سال‌هاست به خاطر کشتن شیرین تو تیمارستان بستریه، محسن سر یکی از لات‌بازیاش تو کوچه و خیابون به ضرب چند تا چاقو کشته شده.

حالا ۴۰ سال از اون روزا گذشته، جمشید و حوری و هما هرسه وصیت کرده بودن که تو خاک ایران دفن بشن کنار شیرین، مریم و آرش به وصیت هر سه تاشون عمل کردن.

بعد ۴۰ سال یه خبر عجیب تو خبرها پیچید استخونهای شخصی که تو ساختمون سازی‌های تهران پیدا شده.

با کارآگاه بازی و دی ان ای و اینا فهمیدن متعلق به یه مامور ساواکه و تنها عضو زنده خانوادش خواهرشه که میگه اسمش سعید جعفریه ولی پیرمردی که الان تو آمریکاست با شنیدن این خبر ادعا کرده سابقا همکار این شخص تو ساواک بوده و میگه که تو اون سالها خسرو به یک باره ناپدید شد!

مریم با شنیدن این خبر سریع میره سراغ اون جعبه قدیمی، روسری خونی شیرین هنوز توش بود، اون نامه از طرف خسرو، انگشتر فیروزه شیرین، با خودش میگه باید برگرده تهران، امیر حتما خواهر یا برادری داره که بشه فهمید پشت این همه بدبختی کی بوده؟ خسرو بالاخره کی بوده؟ مریم رو به دخترش شیرین میگه که وسایلتو جمع کن، برمی‌گردیم تهران!

خونه‌هاشون خیلی وقت پیش مصادره شده بودند و احتمالا به جاشون برج‌سازی شده بود، مریم شصت و دو ساله دلش نمیخواست بره بهشون سر بزنه که داغ دلش باز بعد چهل سال تازه‌تر بشه، به هر طریقی بود امید رو پیدا کرد، کم آدمی نبود نماینده مجلس شده بود، اسم زنش سپیده بود و اسم تنها پسرش امیرعلی.

دیدن امید به این آسونیا نبود ولی مریم باید تمام تلاششو می‌کرد، حوری قبل از مرگش یه پاکت به مریم داده بود، اما از مریم خواسته بود که هر موقع به ایران رفت اونو باز کنه...

 

خب حالا بگید بازم ادامه بدیم یا نه؟

 

با احترام فراوان به قلم زیبای سرکار خانم تینا پاکروان